Duke shikuar orën, Mimoza kuptoi se i kishin mbetur vetëm njëzet minuta që të vishej dhe grimosej, para se Jehona të vinte për ta marrë. E kaploi paniku. Aq ishte dhënë pas mësimit për provim, i cili e priste pas disa ditësh, sa që kishte harruar konceptin e kohës. Ndeja e sontme në një klub të ri ishte aq e rëndësishme për shoqen e saj më të ngushtë, prandaj e dinte se i duhej që të shkonte, në mënyrë që të merrte pjesë ose në pajtimin e saj me Milotin, ose në ndarjen e saj përfundimtare nga ajo. Jehona dhe Miloti ishin në lidhje për tri vjet. Ishin njoftuar në vitin e parë të fakultetit, në të njëjtin vit kur ishin njoftuar edhe ato dyja, për t’u bërë më pas të pandashme. Letërsia më shumë i interesonte Mimozës, por që të dyja ia kishin dalë që të shkonin deri në vitin e fundit, ku vetëm disa provime i ndanin nga diploma e fakultetit.
Ndeja e sontme nuk kishte shumë lidhje me jetën studentore. Thjeshtë, kishte rastisur që një shoqe e përbashkët e Jehonës dhe Milotit të organizonte një ndejë ditëlindjeje dhe i kishte ftuar që të dy edhe pse e kishte ditur se disa ditë lidhja e tyre ishte në një krizë, për shkak të sjelljes jo të zakonshme të Milotit, si dhe për shkak të daljeve të tij të shpeshta mbrëmjeve, për të cilat Jehona nuk dinte shumë. Mimoza ishte e sigurt se Jehonën e mashtronte i dashuri i saj, mendonte se të gjitha sjelljet e tij ishin simbole të qarta të tradhtisë dhe mos pasjes së guximit të ndërprerjes së një lidhjeje të gjatë me një sinqeritet. Mentori thjesht nuk kishte zemër që t’ia thoshte të vërtetën troç Jehonës. Vajzë e prindërve të pasur, e rritur në qendër të qytetit, Jehona ishte e llastuar dhe e sigurt në vete, prandaj as që ia donte të mendonte sesi ndokush si Miloti, do të mund ta linte.
Mimoza përfundimisht mbylli librin dhe hapi ormanin. Vendosi që të vishte fustanin e bardhë, me shpinë të hapur, i cili i rrinte për mrekulli. Mimoza ishte e dhënë shumë pas palestrës, të cilën e vizitonte të paktën tri herë në javë. Për këtë shkak, ajo kishte një trup të përkryer, muskuj të theksuar dhe mund të vishte çka t’i binte ndër mend, duke u dukur si mos më mirë. Përpos trupit të bukur, ajo kishte edhe një fytyrë të bukur. Flokët i lëshonte deri në gjysmë të shpinës, kurrë nuk i ngjyroste ato, por vetëm i mirëmbante, prandaj ngjyra e tyre natyrale e lajthisë i jepte fytyrës së saj një pamje rinore, e cila përshtatej për mrekulli me sytë e gjelbër, me të cilët ua merrte mendtë meshkujve. Të gjithë pyeteshin, e askush nuk e dinte, pse Mimoza u rrinte aq larg meshkujve. Lidhja e saj e parë dhe e fundit kishte përfunduar pranverën e kaluar – edhe atë me një djalë për të cilin nuk fliste shumë, bile as me Jehonën. Ai ishte disa vjet më i moshuar se ajo, ishin njohur gjatë pushimeve verore, ku Mimoza kishte shkuar me një kushërirë. Lidhja e tyre kishte zgjatur më shumë se një vit. Mimoza kurrë nuk e kishte lejuar të dashurin e saj që ta priste para fakultetit, por vetëm në shtëpi. Kurrë nuk e kishte marrë atë në ndonjë ndejë studentore, prandaj i dashuri i saj kishte ardhur dhe kishte shkuar, duke u dukur sikur as që kishte ekzistuar në jetën e Mimozës. Por, ky ishte mendimi i atyre që e njihnin atë. Vet Mimoza ishte e vetëdijshme se ajo lidhje ishte lidhja e saj e parë serioze dhe lidhja që ia mori virgjërinë. Ajo ishte penduar rëndë për atë lidhje, meqë ishte e bindur se atë djalë as që e kishte dashur ndonjëherë, por vetëm romanca verore e kishte shtyrë që t’i jepej. Më vonë, nuk donte që të pajtohej me atë se ai nuk ishte ‘ai i vërteti’. Mimoza ishte e prirë që të idealizonte gjërat. I ati i saj, Rrahmani, ishte shkrimtar i njohur, një njeri me imagjinatë të zhvilluar, i cili e kishte edukuar të bijën me përralla dhe kishte krijuar një botë për të, ku dashuria ishte më e rëndësishmja. Nëna i kishte vdekur nga leukemia kur Mimoza kishte vetëm dhjetë vjet dhe, që nga ajo kohë, i ati ishte tërë atë që kishte ajo.

About the Author

By Vnb-Snorki on 4:11 AM. Filed under lifeS . Follow any responses to the RSS 2.0. Leave a response